به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
به خورشید و گسترش نور آن سوگند، (1)
و به ماه هنگامی که بعد از آن درآید، (2)
و به روز هنگامی که صفحه زمین را روشن سازد، (3)
و به شب آن هنگام که زمین را بپوشاند، (4)
و قسم به آسمان و کسی که آسمان را بنا کرده، (5)
و به زمین و کسی که آن را گسترانیده، (6)
و قسم به جان آدمی و آن کس که آن را (آفریده و) منظم ساخته، (7)
سپس فجور و تقوا (شر و خیرش) را به او الهام کرده است، (8)
که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده; (9)
و آن کس که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است! (10)
قوم «ثمود» بر اثر طغیان، (پیامبرشان را) تکذیب کردند، (11)
آنگاه که شقیترین آنها بپاخاست، (12)
و فرستاده الهی ( صالح) به آنان گفت: «ناقه خدا ( همان شتری که معجزه الهی بود) را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید)!» (13)
ولی آنها او را تکذیب و ناقه را پی کردند (و به هلاکت رساندند); از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهانشان در هم کوبید و با خاک یکسان و صاف کرد! (14)
و او هرگز از فرجام این کار ( مجازات ستمگران) بیم ندارد! (15)